DE EERSTE KEER POEZEN MAMA
Wat een week, wat een geweldige eerste tien dagen.
Het is nu tien dagen geleden toen Bailey voor het eerst mama werd. En ik voor het eerst een poezen mama. Tien dagen vol spanning, vermoeidheid, ongeduld, maar vooral veel geluk. Tot hiertoe gaat alles goed. OEF!
De bevalling verliep daarentegen niet zo vlot. Het eerste kitten kwam ter wereld toen Yannick (mijn man) alleen thuis was. Yannick had zich niet ingelezen, niet obsessief het internet afgeschuimd, geen bevallingsfilmpjes op Youtube bekeken. Natuurlijk niet want hij ging er vanuit dat ik er wel zou zijn en ik wel zou weten wat te doen. Moeder natuur besliste daar even anders over... Het eerste katertje werd geboren om 15u07 's middags en woog slechts 65 gram.
een uurtje later kwam ik thuis van mijn werk. En ook onze mentor, Jordy, was juist aangekomen. Hopelijk zou de bevalling nu goed gaan en vlot verlopen. Maar Bailey had geen weeën meer en het tweede vruchtzakje was reeds zichtbaar. Nu was het wachten. En wachten. En wachten. Na 1,5 uur niets, begonnen we ons zorgen te maken. Het kleintje was waarschijnlijk dood en daarom ging het zo moeizaam. Yannick belde naar onze dierenarts. Hij zei dat we twee spuitjes mochten halen om de weeën terug op gang te brengen. Zo gezegd, zo gedaan.
Het spuitje eenmaal toegediend, kwamen de weeën terug op gang. En pas om 21u15 werd het tweede kitten geboren. Levend en wel. Halleluja! Dit had niemand mer verwacht.
Daarna kwam er nog elk uur een kitten. Het laatste kwam om 00u15. Wat waren we opgelucht dat we konden gaan slapen...
De dag daarna was ik vroeg uit de veren om te kijken hoe het met de baby'tjes ging. Alles zag er oké uit. Ik merkte echter dat het kleine rosse katertje niet bij mama wilde/kon drinken. Ik wist dat ik snel moest handelen. Hij was immers al 5 gram afgevallen. Niet goed! Ik begon hem direct bij te voeden met een minispuitje. De eerste twee keer was het voor ons allebei wat zoeken en duurde het maar liefst een uur voor twee ml melk in het kleine ventje te krijgen. Om de twee uur moesten we dit doen, ook 's nachts. Zonder de hulp van mijn lieve man had ik dit niet volgehouden.
Wonder boven wonder begon de kleine man na dag 3 zelf bij mama Bailey te drinken. Overwinning! Wat was ik opgelucht. Hij zou nu, net zoals zijn broers en zussen de nodige antistoffen krijgen tegen infecties en virussen en ik zou mijn nachtrust een stukje terugkrijgen.
Na tien dagen loopt de kleine rosse nog wel achter in gewicht op de anderen, maar hij is een vechtertje en laat zicht niet van "zijn tepel" wegduwen. Af en toe geef ik hem nog een beetje melk bij van zijn spuitje.
Ik hoop dat alles zo goed mag blijven gaan en dat er enkel nog leuke verrassingen aankomen. Ik heb er alvast goede hoop in.